اندام انسان را به دو شیوه می توان پوشاند. در لباس های دورپیچ، تکه های ساده پارچه با حالتی افتان، دور بدن پیچیده می شوند و چین هایی طبیعی را ایجاد می کند. این روش از اولین روش های پوشاندن بدن با منسوجات بود. با این حال، لباس های دورپیچ به طور سنتی شکل ثابتی ندارند و هنگامی که در تماس با بدن نباشند حالت شان را از دست می دهند. امروزه لباس های دورپیچ معمولا زیرساختی طراحی شده دارند که در دوخت هم اعمال می شود.
دوخت پیش از رنسانس در قرن 12 در اروپا وجود داشته است، زمانی که بزرگداشت دنیای طبیعی در علم، فلسفه و هنر توجه را به اندام انسان معطوف می کرد. پیراهن های بلند دورپیچ برای تناسب بیشتر با اندام به چندین تکه تقسیم شدند. این تکه ها الگوهایی را در ذهن پرورش داد که برای خلق لباس های جدا از هم، برای پوشاندن بالاتنه و پایین تنه استفاده شد. پیدایش دوخت، مد را متولد کرد.